Wat is er gebeurd?
Deze middag is alles anders. Er hangt een gespannen sfeer. De kinderen worden begeleid door een andere leerkracht, dat kan een beduidend sfeerverschil geven, maar er is méér anders. Ik kan er mijn vinger niet op leggen. De rij vormen in de klas duurt langer, wachten op stilte duurt langer, gestoot, geduw, spanning. Wat is er aan de hand vandaag?
In de korte wandeling naar de gang moet ik niet alleen de wekelijkse raket aan mijn linkerzijde fysiek tegenhouden (anders passeert ze mij), maar voel ik achter mij nog veel meer druk, aan beide zijden.
Bij de speelzaal worden schoenen haastiger uitgetrapt en wordt er bijna over elkaar heen gesprongen om als eerste aanwezig te zijn, binnen. Daar -de speelzaal- waar alles anders is dan in het gewone lokaal. Waar je mag bewegen, wiebelen, zingen, observeren, beleven, onderzoeken, vertellen, leren, spelen, toneelspelen en ervaringen delen. Door te doen, niet door te bespreken. Meestal vinden ze het fijn, zijn ze opgewonden en blij. Maar vandaag? Wat is er toch aan de hand vandaag?
Ook de les verloopt anders
Het uitzoeken van een zitplaats op een sticker (jouw vaste eigen plek, je houvast voor als het jou -of mij- teveel wordt) duurt onmogelijk lang. Weer geduw. Raar, dit is al les vijf. Hmmm. De leerkracht kent mij niet en geeft me kort een instructie over wat er eerst moet gebeuren. Niet nodig, ik voel het zelf ook, ik heb de les in mijn hoofd al lang aangepast. In deze energie kunnen we niet eerst 10 minuten vrij en energiek opwarmen in de ruimte. Dan zijn er direct opstootjes en samenklevingen. Dat wordt niks.
Rustig zitten. Luisteren naar de muziek. Nauwgezet de opdracht uitvoeren. De uitverkorene danst solo. De opdracht is niet meer vrij maar gaat volgens expliciete spelregels. Ik begeleid de improvisatie opdracht stevig. Geef veel complimenten en observeer. Er mag iemand bij. Duet. Trio. Kwartet. Langzaamaan volgt de hele groep. Naarmate er meer kinderen bij komen, vergroot dat de onrust. Als de groep nog maar net compleet is, stop ik daarom de oefening en beginnen we opnieuw. Zitten, luisteren. Wie mag er beginnen?, vraag ik me af.
Aha!
Een vinger. ‘Wat is er?’ ‘Juf, ik mag na de vakantie naar mijn eigen school!’ De kinderen beginnen dwars door elkaar heen te vertellen. Een flink aantal kinderen van deze Taalklas is er klaar voor: zij mogen doorstromen naar hun echte eigen groep in deze zelfde school of elders op een andere school, dichter bij huis. Deze groep staat op het punt uiteen te vallen! Dát is er aan de hand! De kinderen die doorstromen glimmen van trots maar zijn ook onzeker. De achterblijvers hebben ook te maken met onzekerheid. De hele groep zal uiteenvallen. Verhoudingen zullen verschuiven. Hoe zal de groep zijn strakjes zonder deze klasgenoten?
Eindelijk begrijp ik waar dat unheimische gevoel vandaan kwam. Wat een onveilig gevoel. Tijdens de les gaat het nog een keer mis. Wanneer twee kinderen ogenschijnlijk zachtjes botsen en ze theatraal ter aarde storten en echte waterlanders produceren is het geschil niet opgelost met een aai over de bol. Er volgt een gesprekje over hun onzekerheden nu. En we besluiten samen er een nog zo fijn mogelijke dansles van te maken: sámen. Mét elkaar. We doen ons best: ik maak de opdrachten minder vrij. Regel minder rondzwaaiende ledematen in de ruimte. Zij proberen elkaar te ontwijken. Het was een mooie les, een waardevolle les, ook voor mij. Over dingen die je wel voelt, maar waar je niet meteen je vinger op kunt leggen. En hoe daarmee om te gaan.
Ik vind het jammer dat mijn werk bij de Taalklas er al weer snel op zit. Ook mijn afscheid komt eraan. Op twaalf maart geef ik deze mij zo dierbare kinderen de laatste dansles.
Heb jij wel eens een bijzonder moeizame sfeer in jouw klas of groep gehad. Wist je de onderliggende oorzaak? Hoe haalde jij de angel eruit? Ik lees jouw ervaringen en tips graag, bijvoorbeeld in een reactie hieronder.
Dit artikel werd geschreven door Miranda Molhoek, trotse eigenaar van Studio De Mol; voor bewegend leren met HJK. Je kunt bij ons terecht voor het geven van Taaldans® en Rekendans® aan jonge kinderen én voor workshops boordevol bewegend leren-inspiratie aan HJK professionals.
Wauw, prachtig omschreven!! Wederom herkenbaar. Onrust voelen, wat is er… voorkomen dat de onrust bij de groep, onrust gaat geven in jouw les en in jouw hoofd. En dan inderdaad de verklaring vinden. Helaas vind je die niet altijd 1-2-3-….