Hoe oud was je toen je begon met dansen?

Deze vraag werd mij de afgelopen week gesteld tijdens een vergadering. En ik dacht: dát is een leuke vraag om eens een keertje aandacht aan te besteden. Ik schijn een beweeglijk kind te zijn geweest van twee met liefde dansende ouders.

Dansende ouders

Stijldansen heeft altijd een grote rol in gespeeld in het leven van mijn ouders. Al van jongs af aan was dansen iets dat ze samen deelden. Soms tot spijt van mijn zus en mij. Want ik weet nog dat ik het maar vreselijk gênant vond als onze ouders op een camping ergens in Frankrijk of Italië samen rustig met de voetjes van de vloer gingen. Na jaren stijldansen kwamen er ook andere stijlen voorbij als Lindy Hop en Rock&Roll. Soms met wisselend succes. (Het schijnt dat mijn vader ooit mijn moeder losliet toen de muziek stopte. Ook al zweefde ze blijkbaar net door de lucht. Dat verhaal is jaren herhaaldelijk op tafel gekomen.)

Dansend kind

Het was dus niet zo vreemd dat mijn moeder mij op dansles wilde doen. Er was echter één voorwaarde. Ik moest wel eerst mijn zwemdiploma halen. Nu was ik een zogenaamd orenkind. Ik heb ontelbare oorontstekingen gehad, diverse malen buisjes, T-buisjes, gedoe met amandelen. En met zere oren zwemmen mocht niet. Bovendien ging je vroeger (jaren ’80) niet al zo vroeg op zwemles. Ik was zeven toen ik ein-de-lijk mijn zwemdiploma behaalde en op dansles mocht.

Klassiek ballet

Ik kan me nog de allereerste keer dat ik de balletschool in Haarlem betrad herinneren. Eigenlijk was het niet zo een heel klassieke balletschool (Lydia’s Jazz Dance Centre in Haarlem) waar we gingen kijken voor een proefles. Maar ik kan me het fantastische statige grachtenpand nog herinneren. In mijn tijd, mocht je het pand nog betreden vanaf de waterkant, via een stenen trap met treden aan beide zijden en een echte balustrade. Later bleek dat het hele pand verder vol zat met advocaten in hun kantoren. De stilte die zij wensten en de geluiden van muziek en enthousiaste kinderen waren niet zo erg verenigbaar. De ingang van het pand werd verplaatst naar de achterzijde en weer veel later is de balletschool verhuisd naar een andere locatie. Maar in mijn begintijd, kwam ik binnen via die statige officiële hal. Het plafond was huizenhoog. De vloer van marmer. De deuren zo groot en indrukwekkend van donkerbruin hout. Links was de wc. Dan liep je tegen een glazen doorkijkdeur aan. Voor deze deur linksaf dan kwam je via een wachtruimte met een barretje voor de ouders in de kleedkamer. Vanuit de kleedkamer kon je langs het bureau van de eigenaresse (altijd weer een beetje spannend) rechtdoor naar de kleine studio (voor zangles, tapdansles, of later dance crew repetities) of rechtsaf de grote statige studio in. In mijn herinnering in een groene tint geschilderd. Met enorme hoge (want grachtenpand) ramen met houtwerk erin. De barre, de kasten, de geur, de enorme spiegelwand, de plaats waar mijn moeder mocht zitten, mijn balletpakje. Ik weet alles nog.  Jarenlang heb ik daar aan ballet gedaan. Later aangevuld met jazzdans, Afrikaanse dans (ook Dunham), moderne dans, tapdans, show-musicaldans, Limón, spitzentechniek, zangles (ja écht) en wat al niet meer. Ik heb daar gedanst van mijn 7^de tot aan mijn 20^ste. En klassiek ballet was de enige les, die er altijd al bij was. Vanaf het allerprilste begin.

En nu?

Ook nu ik met mijn eigen bedrijf druk aan de slag ben als vakdocent Taaldans® en Rekendans® in het primair onderwijs, heeft klassiek ballet nog steeds een rol in mijn leven. Elke woensdag ben ik balletjuf en geef ik les aan kinderen en volwassenen die met mij samen de sterren van de hemel dansen!

En jij?
Is er iets dat jij al je hele leven doet? Een hobby? Heb je dat verweven in jouw werk? Of juist helemaal niet? En: áls jij net als ik van je hobby je beroept hebt gemaakt, wat is dan nu jouw hobby? Ik lees het graag in een reactie. Leuk!

 

Miranda Molhoek
Studio De Mol; voor bewegend leren op muziek met HJK