Het gemis van de kleuters
Mijn ‘naam’ (‘juf, juf’) klinkt gefluisterd en toch ook geroepen door de gang. ‘Wat gaan we doen vandaag?’ De overige koppies kijken verwachtingsvol naar me op wanneer ik de klas binnen loop. Naam voor naam komen ze in een enkele rij. ‘Handen in de zij en kijk naar … mij!’ Keurig netjes lopen ze achter me aan naar de speelzaal (al heb ik er ook wel eens overdwars onder mijn arm meegenomen, moet ik bekennen). Schoenen gaan uit. Sokken vaak ook. Heerlijk, blote kleutertenen overal.
We starten de les met veel en groots bewegen door de zaal. De meest verlegen kleuter komt nog niet zelfstandig op gang. Ik merk het op, dans er langs en steek mijn hand uit. Opgelucht glijdt de kleine hand in de mijne en samen gaan we op pad. Daarna zingen we een lied over je lijf. De kleuters vinden mij prachtig zingen. Ze zijn de enigen en ik geniet van mijn publiek. De meest theatrale kleuter maakt een diepe buiging en een enthousiaste ander geeft daarop meteen applaus. Tijd om tot de kern te komen. Een lied/vers dat gaat over het thema waar de klas op dat moment over werkt. De moedigste kleuter zingt keihard mee, ook al kent hij het lied nog niet. Spelenderwijs, zingenderwijs, dansenderwijs werken we hard. Maar we hebben vooral lol. Je wordt er wel moe van. Dus storten we even neer op ons plekje in de kring. Even bijkomen. De kleuters die het dichtstbij zitten nemen vaak de vrijheid om even tegen me aan te kruipen. Twee kleuterbillen ongevraagd op mijn schoot. Een hand op mijn been. Een hoofd tegen mijn arm. Of andersom: een kind dat mij een aai over míjn bol geeft.
We praten wat, de associaties maken leuke, rare kleutersprongen. Ik geniet! Dan gaan we weer verder. Ik tover iets nieuws uit mijn tas, of pak hetzelfde als de vorige keer erbij, maar leg het op een andere plek. We gaan iets doen dat al bekend is. Maak vaak wel met een twist. Een oudste kleuter wijst me er haarfijn op ‘dat het zo niet moet’. Met de jongste kleuter (die net komt wennen) aan mijn hand, dansen we de hele opdracht uit. Ik kijk en luister goed en ontvang zo een schat aan informatie uit mijn kleutergroep. Behalve de kinderen die doen wat er gevraagd wordt, is er iemand die zich stoot, iemand die dat opmerkt en troost biedt. Er is iemand die betovert is door de regenboogstreep die soms op de grond verschijnt als de zon goed staat. Er is iemand die een bekende in het oog heeft in de hal. Er zijn kinderen die iets nog niet kunnen (bijvoorbeeld hinkelen). Er zijn kinderen die nog niet de juiste woorden weten. Er zijn kinderen die zelfstandig durven en er zijn kinderen die anderen helpen. En de ‘brutaalste’ kleuter roept verbaasd: ‘juf, maar jij doet zelluf helemaal niet mee!’
Ik mis ze zo. Mijn kleuters. Alle groepen (gemiddeld 14 per week) die ik Taaldans® en Rekendans® geef. De groepen die ik lesgeef als cultuurcoach. En alle andere dans- en balletkinderen.
Wat heb jij het meest gemist aan het werken met jouw kleuters of peuters? Ik vind het leuk om een reactie van je te lezen. Dat mag hieronder, maar je mag me ook mailen op info@studiodemol.nl.
Miranda Molhoek
Trotse eigenaar van Studio De Mol | Bewegend leren met HJK
www.studiodemol.nl
Joan, dank je wel voor jouw reactie! Heel herkenbaar hè? Werken met het jonge kind is een heel mooie manier van werken, net zo puur als zij zelf zijn. Dat spontane, dat eerlijke, zo direct en zonder filters. En als je eigen kinderen wat ouder worden (zoals die van jou en mij) dan kun je je daar juist heel erg mee verbonden voelen en dat (en dat stadium) missen. Hoe vol Joan! Dan doe ik het ook… Miranda
Ik mis vooral de uitbundige knuffels die ik kreeg vergezeld met een hard gegil “juf Joan, juf Joan” als ik langs mijn oude peutergroep (stageplek) liep. En wat jij ook al schrijft die spontane lieve momentjes van plots op je schoot landen of een handje in jouw hand, maar ook de grappige uitspraken. Eigenlijk mis ik gewoon alles aan mijn werk. Baby’s knuffelen, peuterpret en zelfs de heerlijke knutsel en frutsel momenten op de BSO vergezeld van een goed gesprek.