Prikkels
Deze periode, de periode van november en december, is van oudsher een drukke hectische periode voor het jonge kind. Een periode met heel veel prikkels zowel thuis als op school of bso. Er worden veel extra of andere activiteiten gedaan en veel geknutseld in een passend thema, dat op zich al extra spanning oproept, zoals Sint Maarten lopen, Sinterklaas en Kerst. De media spelen in op de drukke Sinterklaasperiode en maken het nog gekker. En soms, soms wordt het dan teveel. Maandag had ik in een van mijn groepen zo’n dag, dat het écht niet meer ging.
Eenvoudigweg te veel
Op deze basisschool mag ik elke week taal- en rekendanslessen geven aan de kleutergroepen. Er is een groep bij die van zichzelf al meer drukte in zich heeft dan alle andere groepen bij elkaar. Zo tref je dat soms: in kleutergroepen komen kinderen binnen, de school heeft er nog geen idee van welke kinderen wel of niet goed met elkaar in een groep kunnen. Anders dan de groep 3 indeling, waarbij je (als de grootte van de school dat toelaat), bij de indeling rekening kunt houden met een evenwichtige samenstelling van de groep. Maar goed, dit was dus zo’n groep. En hoewel we heel veel bewegen tijdens taal- en rekendans moet ze soms heel even stilzitten tijdens de instructie. En deze week bij de introductie van het Sinterklaasthema, zag ik: dit is te veel.
Er voor, er achter, er naast
De goedbedoelde les zou over de plaatsbepalingen gaan, maar na de eerste taaldansoefening wist ik: “doe maar 3 stappen terug, ze zijn te vol”. Gaandeweg de les probeerde ik hier en daar eens wat uit, schrapte ik de extra attributen (cadeautjes, schoorsteen, pietenbaretjes) voor deze groep en liet ik ze voorzichtig samenwerken. Een kind mocht het cadeautje zijn en lag op de grond. De ander mocht het Pietje dansen en stond dan weer eens er achter, dan weer er naast of er voor etc. Door samen te werken in plaats van met de nepcadeautjes die ik had meegenomen, waren de prikkels al wat minder en moesten ze voorzichtig en geconcentreerd te werk gaan. Deze cadeautjes waren namelijk echte kinderen. Toch ging het daarna weer minder: het was het einde van een lange dag (de school hanteert verlengde schooltijden), sommige kinderen huilden snel, anderen waren écht te moe, sommigen konden niet meer rustig worden en stuiterden door de speelzaal.
Stilzitten
En toen schoot het me ineens te binnen! Stilzitten als een kikker van Eline Snel moest nog ergens op mijn Ipod staan! Zou dat werken met deze stuiterballen in deze situatie zo aan het einde van een lange dag in een prikkelvolle periode? Ik zocht de Kikker-oefening voor jonge kinderen op en zette hem aan. De cd bevat meditatie oefeningen voor kinderen van tot 7 jaar en voor kinderen vanaf 7 jaar en ik kende deze cd omdat ik de oefeningen ooit met mijn eigen dochter heb gedaan. Gekregen van mijn buurvrouw, leerkracht basisonderwijs. Ik vertelde alleen maar dat we een luisteroefening gingen doen en vroeg de kinderen goed naar de stem (van Eline) te luisteren. De kinderen zaten/lagen ademloos te luisteren, sommige met hun hand op hun buik, anderen niet. En na de korte oefening? De grootste stuiterbal zei ietwat verbaasd tegen mij: “juf, ik voel me helemaal rustig van binnen!” We konden de les rustig nabespreken, de schoenen gingen rustig en zonder akkefietjes en tranen aan, we liepen in totale rust netjes door de school terug naar de klas. En dat om 15.55 uur, na een lange prikkelvolle dag.
Heb jij een (te) drukke groep en ben je net als ik geen meditatie expert? Neem dan eens een kijkje in de bibliotheek of op de website van Eline Snel. Een klein boekje met een cd vol korte oefeningen kán dus even een moment van rust brengen en nét het omslagpunt zijn.
Dit artikel is geschreven door Miranda Molhoek.
Dansondernemer, dansende vrouw, dansende moeder en trotse eigenaar van Studio de Mol:
een pop-up dansschool voor dans en educatie op elke locatie.
Taal- en Rekendans, Vakdocent dans, Cultuurcoach dans, Sámen Peuterdansen,
Deskundigheidsbevordering kinderopvang/p.o., Specialist Dans en HJK
